Toen het Hettitische rijk rond 1180 v. Chr. ten onder ging, raakte het vrijwel direct in de vergetelheid. Pas aan het begin van de twintigste eeuw werd deze grootmacht herontdekt, toen men begon met de opgravingen van de raadselachtige ruïnes bij het Turkse dorpje Boğazköy (ca. 200 km. ten oosten van Ankara). Het bleek hier te gaan om de overblijfselen van Ḫattuša, de hoofdstad van het Hettitische rijk.

Van groot belang was de vondst van een enorme collectie kleitabletten, geschreven in een tot dan toe onbekende taal. Deze taal, het Hettitisch, werd uiteindelijk ontcijferd in 1917. Hiermee waren nog niet alle raadsels opgelost, want de Hettieten maakten naast het spijkerschrift ook gebruik van een inheems hiërogliefenschrift, dat vooral bekend is van rotsinscripties en zegelafdrukken. De ontcijfering van deze Anatolische hiërogliefen, die werden gebruikt voor de taal Luwisch, liet langer op zich wachten en kan pas minder dan een halve eeuw als zeker worden beschouwd. Deze lezing zal ingaan op de herontdekking, de ontcijfering en het gebruik van deze twee schriftsystemen van het Hettitische rijk.

Willemijn Waal is als postdoctoraal onderzoeker verbonden aan de Ludwig Maximilians Universiteit van München en werkzaam als UD bij de opleiding OCMW aan de Universiteit Leiden.